Στο ζήτημα των μεταναστών, η στάση του κ. Καμίνη ήταν από την αρχή κατώτερη των περιστάσεων

Συνεχίζουν για 32η ημέρα οι μετανάστες εργάτες

Καμίνης όπως Σαρτζετάκης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/02/2011

εφημερίδα "Η Αυγή"

Του Άγγελου Μανταδάκη

Σίγουρα όταν σου προκύπτουν ζητήματα όπως αυτό με την απεργία πείνας των μεταναστών, οι χειρισμοί δεν είναι εύκολοι. Αλλά όπως έχουμε ξαναπεί στην περίπτωση του Ελαιώνα, ο δήμαρχος είναι για να παίρνει αποφάσεις σαν αιρετός άρχοντας και όχι να αποποιείται τις ευθύνες του και να τα παραπέμπει όλα στους... νόμους και στο Σύνταγμα και στους άλλους.

Στο ζήτημα των μεταναστών, η στάση του κ. Καμίνη ήταν από την αρχή κατώτερη των περιστάσεων. Πολύ περισσότερο σήμερα που τα πράγματα έχουν οδηγηθεί σε οριακό σημείο και η απειλή μιας ανθρώπινης τραγωδίας είναι ορατή. Ο κ. Καμίνης για άλλη μια φορά λησμόνησε τον ρόλο του ως δημάρχου, που καλείται να πάρει θέση υπεύθυνη απέναντι στο πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν είναι η απεργία πείνας των 240 μεταναστών, αλλά ο τρόπος αντιμετώπισής τους από την πολιτεία. Το σχέδιο ψηφίσματος που πρότεινε στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης αλλά και η τοποθέτησή του αντανακλούν μια σκληρή και άτεγκτη συμπεριφορά που πετάει το μπαλάκι στους απεργούς πείνας και αρνείται οποιαδήποτε αναφορά στα δίκαια αιτήματά τους. Κυρίως επιχειρεί να απαλλάξει την κυβέρνηση από οποιαδήποτε ευθύνη και να περάσει έμμεσα πλην σαφώς την άποψη ότι δεν μπορεί η πολιτεία να εκβιάζεται.

Αλλά ποιος είναι αυτός που εκβιάζεται στην προκειμένη περίπτωση; Η κυβέρνηση ή οι άνθρωποι που υποχρεώνονται να είναι «παράνομοι» για να δουλεύουν χωρίς ένσημα και όταν ζητούν να γίνουν νόμιμοι τους ζητούν ένσημα;

Ο δήμαρχος τουλάχιστον θα μπορούσε να αξιοποιήσει το παράδειγμα του ψηφίσματος Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, που άλλωστε υποστηρίζεται από πλειοψηφία ανάλογης σύνθεσης με αυτή της Αθήνας. Ούτε αυτό όμως έπραξε.

Όπως άλλοτε ο κύριος Χρήστος Σαρτζετάκης, έτσι και ο κύριος Γιώργος Καμίνης, αφήνει πίσω του τα προοδευτικά στοιχεία της προηγούμενης διαδρομής του και μας αποκαλύπτει ένα άλλο πρόσωπο: αυτό του συντηρητικού και σκληρού τυπολάτρη.

Μόνο που ο πρώτος χρειάστηκε γι' αυτό μερικά χρόνια από την εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ ο δεύτερος το κατόρθωσε μέσα σε λίγες εβδομάδες από την ανάληψη των δημαρχιακών του καθηκόντων.

Και καλά ο κ. Καμίνης. Σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, η στάση ορισμένων δημοτικών συμβούλων που προέρχονται από τον χώρο της αριστεράς και μάλιστα με βαρύ όνομα, είναι αυτή που προκαλεί λύπη. Κρίμα!

Λαϊκός ξεσηκωμός σήμερα στην Αθήνα

Παλλαική πορεία πρός το Σύνταγμα. Συγκέντρωση στο Μουσείο στις 10.30.Λειτουργούν ΜΕΤΡΟ και ηλεκτρικός. 

LIVE μετάδοση από το STOPCARTEL TV.Τι απαιτούν οι πολίτες.

http://www.stopcartel.info/


http://www.livestream.com/stopcarteltvgr

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝE ΓΙΑ 29Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΟΙ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ…

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΚΟΥΣΤΟΥΝ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΟΥΣ;;;ΕΧΕΙ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ;;;

Την στήριξή τους στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας, που διανύουν την 29η μέρα απεργίας πείνας εξέφρασαν σήμερα σε συνέντευξη Τύπου στο κτήριο «Υπατία», πανεπιστημιακοί από σχολές όλης της χώρας.Οι πανεπιστημιακοί τόνισαν ότι η μαύρη ανασφάλιστη εργασία «είναι πρόβλημα όλων μας» και σημείωσαν πως ο «αγώνας των 300 μεταναστών εργατών αποτελεί παράδειγμα σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα για κοινωνικές εξεγέρσεις».

Οι απεργοί πείνας μοίρασαν ανακοίνωση, στην οποία, μεταξύ άλλων, τονίζεται ότι διεκδικούν «την αποσύνδεση των αδειών παραμονής από τα ένσημα, την επαναφορά σε καθεστώς νομιμότητας όλων όσοι έχασαν τις άδειές τους για αυτό το λόγο, τη δικαίωση όλων όσοι πήραν απόρριψη το 2005, αφού έγινε δεκτή η κατάθεση φακέλου και υποχρεώθηκαν να καταβάλουν χιλιάδες ευρώ ο καθένας, τη θέσπιση μίας μόνιμης και ανοιχτής διαδικασίας πλήρους νομιμοποίησης, που θα εξετάζει σε διαρκή βάση τα αιτήματα».

Στο θέμα αναφέρθηκε σήμερα και ο εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, Γ. Μιχελάκης, ο οποίος εξέφρασε την έντονη ανησυχία του για την τύχη των λαθρομεταναστών που συνεχίζουν να παραμένουν στο Μέγαρο Υπατία.

Παράλληλα επέκρινε την κυβέρνηση, που, όπως είπε, δεν έχει κανένα σχέδιο για το τι θα γίνει και εξέφρασε το φόβο για το ενδεχόμενο να υπάρξουν θύματα. «Ελπίζουμε οι όποιες εξελίξεις να μην χρησιμοποιηθούν ως πρόσχημα για κοινωνική αναταραχή», κατέληξε.

ΠΡΕΖΑ TV  - 22-2-2011

http://prezatv.blogspot.com/2011/02/29-300.html

Ο ρατσισμός σε αριθμούς

Ναι, βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο. Ναι, υφίστανται κοινωνικό ρατσισμό. Ναι, είναι άνθρωποι με δύο πατρίδες. Και χωρίς δεύτερη σκέψη: «Ολοι οι πολίτες πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα, απ' όπου κι αν προέρχονται». Είναι το μήνυμα που στέλνουν στην ελληνική κοινωνία, για τους μετανάστες που ζουν εδώ, φοιτητές και φοιτήτριες απ' όλη τη χώρα.

Πρόσφατη έρευνα που διενήργησε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και το Κέντρο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ δείχνει ότι οι φοιτητές στην πλειονότητά τους έχουν θετική στάση απέναντι στους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας και θα ήθελαν η κοινωνία να τους αποδέχεται και να τους φροντίζει ισότιμα, όπως και τους Ελληνες.

Η έρευνα ολοκληρώθηκε στις αρχές Ιανουαρίου και είχε στόχο να καταγράψει τη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Το πρώτο σκέλος της έρευνας επιχειρεί να αναδείξει τις απόψεις μιας συγκεκριμένης κατηγορίας νέων, των φοιτητών, απέναντι στους μετανάστες που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας.

Το δείγμα που κλήθηκε να απαντήσει σε συγκεκριμένες δηλώσεις ήταν 548 φοιτητές και φοιτήτριες που επελέγησαν τυχαία, από το Πανεπιστήμιο της Δυτικής Μακεδονίας, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και τα ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας και Θεσσαλονίκης.

Την έρευνα διεξήγαγαν οι καθηγητές Αργ. Κυρίδης, Αναστασία Αλευριάδου, Ιφιγένεια Βαμβακίδου, Ν. Φωτόπουλος και ο διευθυντής του ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ Χρ. Γούλας.

Το 50% των ερωτηθέντων θεωρεί πως οι μετανάστες πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους γηγενείς. Το 76,2% πιστεύει πως η κοινωνία πρέπει να φροντίζει όλα τα μέλη της, άσχετα με την καταγωγή τους. Το 79,7% αναγνωρίζει πως οι μετανάστες υφίστανται κοινωνικό ρατσισμό και το 68,4% πως βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο. Το 74,9% διαφωνεί με την άποψη πως ένα κράτος δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντι στους μετανάστες που ζουν σε αυτό.

Το 34,9% των φοιτητών διαφωνεί με την άποψη ότι οι μετανάστες ευθύνονται για την αύξηση της εγκληματικότητας, ενώ το 28,1% συμφωνεί. Ενα σημαντικό ποσοστό της τάξης του 36,9% έχει ουδέτερη στάση, αφού ούτε διαφωνεί ούτε συμφωνεί.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι το 49,1% των ερωτηθέντων διαφωνεί με την άποψη ότι οι ξένοι ευθύνονται για την ανεργία των ντόπιων και μόνο το 20,1% συμφωνεί.

Από την έρευνα προέκυψε ότι θετικότερη στάση απέναντι στους μετανάστες έχουν:

* Οι γυναίκες σε σχέση με τους άντρες.

* Οι φοιτητές κοινωνικών επιστημών.

* Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που ο πατέρας τους είναι επιστήμονας, ελεύθερος επαγγελματίας ή αγρότης σε σχέση με αυτούς που ο πατέρας τους είναι εργάτης ή τεχνίτης.

* Οσο πιο αριστερά είναι ο φοιτητής τόσο αυξάνεται ο βαθμός ανοχής του απέναντι στους μετανάστες, με εξαίρεση αυτούς που τοποθετούνται στην άκρα αριστερά!

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Της ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΛΙΑΤΣΟΥ

Ελληνικά για αλλοδαπούς

Το θέατρο των αλλαγών συνεχίζει για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας για αλλοδαπούς που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα.

Οι συμμετέχοντες έχουν την ευκαιρία να μάθουν ελληνικά και να γνωρίσουν την ελληνική τέχνη και τον ελληνικό πολιτισμό μέσα από το θέατρο, το χορό και το τραγούδι.

 

Στο πρόγραμμα συμμετέχουν αλλοδαποί από τις παρακάτω χώρες:

 

Αφγανιστάν, Αλβανία, Η. Βασίλειο, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Ιταλία, Πολωνία, Μπαγκλαντές, Ιράκ, Βουλγαρία, Λευκορωσία, Μολδαβία, Ουκρανία, Ρωσία, Γαλλία, Η.Π.Α., Αιθιοπία, Τσεχία, Κονγκό, Τουρκία, Αυστρία, Λίβανος, Αργεντινή, Σουδάν, Σρι Λάνκα, Αίγυπτος, Τυνησία, Περού, Πακιστάν, Ρουμανία, Μαρόκο, Ιράν, Βραζιλία, Μεξικό, Κούβα, Κορέα, Λιθουανία, Γκάμπια, Συρία, Νιγηρία, Φιλιππίνες, Ισπανία, Κίνα.

 

Διδάσκουν αφιλοκερδώς οι ηθοποιοί: Χιονία Χιωτέλη, Νίκος Ζιαζιάρης, Αθανασία Ζώη, Δημήτρης Κατσιμίρης, Ευστρατία Αραμπατζή, Κασιμάτη Ευαγγελία.

 

Το πρόγραμμα προσφέρεται εντελώς δωρεάν.

Η δεύτερη περίοδος ξεκινάει στις 12 Φεβρουαρίου και οι εγγραφές αρχίζουν την 1 Φεβρουαρίου.

Κάθε Σάβ. για αρχάριους και Κυρ. για προχωρημένους, 1-5 μ.μ.,

Θέατρο των αλλαγών, 3ης Σεπτεμβρίου 19Α, 2105246833
 

Πρώτα συμπεράσματα από την απεργία πείνας των 300 μεταναστών

Την ώρα που γράφουμε αυτές τις γραμμές η απεργία πείνας των μεταναστών έχει μπει στην τρίτη βδομάδα. Δεν είναι η στιγμή για να επιχειρήσουμε μια συνολική αποτίμηση, δεν έχουμε εξ άλλου και όλα τα δεδομένα. Έχουμε, ωστόσο, επαρκή στοιχεία για να εκτιμήσουμε τόσο τις κινήσεις του μπλοκ εξουσίας, όσο και για να αξιολογήσουμε τα ανακλαστικά, τις αντιλήψεις και γιατί όχι τις ιδεολογίες και την πολιτική στάση των ρευμάτων της αριστεράς με αφορμή τον αγώνα των ξένων εργατών, ανδρών και γυναικών. Θεωρούμε την εκκίνηση του αγώνα ως την αποφασιστική-οριακή στιγμή με την έννοια ότι εκείνη τη στιγμή κρίθηκαν πρωτογενώς τα σχέδια καταστολής και χειραγώγησης των πρώτων και δοκιμάσθηκαν τα ταξικά και πολιτικά ανακλαστικά των άλλων. Βλέπετε ένας αγώνας που διαθέτει ηθικά και ταξικά στοιχεία, που είναι εξοπλισμένος με αγωνιστικό φρόνημα και φροντίζει για τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική αναφορά και απεύθυνση έχει την ικανότητα να αναχαιτίζει την επιθετικότητα των μεν και να «εκβιάζει» την αλληλεγγύη των δε.

Την ώρα που γράφουμε αυτές τις γραμμές πυκνώνουν οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης των αγωνιζόμενων τμημάτων της κοινωνίας στην απεργία των μεταναστών, ενώ η κυβέρνηση αναζητά την όποια μερική πολιτική λύση για να αντεπεξέλθει και να διαχειρισθεί το πολιτικό συμβάν. Τίποτα δεν έχει κριθεί, το διακύβευμα εξ άλλου είναι μεγαλύτερο από τον αγώνα για τη νομιμοποίηση, για ίσα δικαιώματα Ελλήνων και ξένων εργατών. Στην πραγματικότητα κρίνεται -συμπλεκτικά μεταξύ και άλλων πολλών και «διαφορετικών» αγώνων που εξελίσσονται στο κοινωνικό αρχιπέλαγος- το δίλημμα: Αντίσταση ή υποταγή; Αλληλεγγύη ή κοινωνικός αυτοματισμός; Ενότητα των αγώνων ή όλοι εναντίον όλων. Η επίθεση του τόξου της συναίνεσης, του «μνημονιακού μπλοκ», στους απεργούς και στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που στάθηκαν αλληλέγγυες ήταν η αναμενόμενη, όπως αναμενόμενη ήταν η στοχοποίηση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ- ενδεχομένως να μην ήταν σε τέτοιο βαθμό αναμενόμενη η ηθικοπολιτική έκπτωση του κυρίαρχου πολιτικού λόγου, ο ρατσισμός των επιχειρημάτων, η υποκρισία και η διαστρέβλωση των γεγονότων. Το επίσημο πολιτικό σύστημα και τα ελεγχόμενα μεγάλα ΜΜΕ χρησιμοποίησαν ως πολιτικά εργαλεία εμπέδωσης της κυριαρχίας και δυσφήμησης του αγώνα το «άσυλο» και την «υποκίνηση» των μεταναστών. Σε αυτά συντάχθηκαν όχι μόνο ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη αλλά και η ΔΗΜ.ΑΡ. του Κουβέλη, οι κρατικοί διανοούμενοι, ακόμα και το ΚΚΕ τα χρησιμοποίησε για να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Συνασπισμό.

Η σωστή τοποθέτηση του ζητήματος

Το δικαίωμα των μεταναστών στη νομιμότητα και σε μια σκληρή μεν αλλά όχι αόρατη ζωή, δεν ήρθε άκαιρα στην επιφάνεια, όπως νομίζουν ορισμένοι, λες και υπάρχει κατάσταση εισερχομένων (στο κίνημα) με σειρά προτεραιότητας που κανονίζει και τη σειρά των κοινωνικών αγώνων. Η πιο εύλογη ερμηνεία για τη χρονική στιγμή που εκδηλώθηκε το κίνημα της απεργίας πείνας των μεταναστών, είναι ότι η αντίσταση ξεσπά εκεί όπου έχει συσσωρευτεί η μεγαλύτερη καταπίεση, όπως φάνηκε και από τις πρόσφατες μαζικές εξεγέρσεις, οι οποίες δεν έγιναν από τις ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις αλλά από αγρότες, εργάτες και ανέργους της Βόρειας Αφρικής. Με το απλό αυτό σκεπτικό απαντάται και το υποβολιμιαίο ερώτημα που θέτουν οι συστημικές δυνάμεις: ποιος έφερε ή ποιος υποκίνησε τους απεργούς πείνας. Η απάντηση είναι μονολεκτική: τα προβλήματά τους.

Όσοι αριστεροί φαντάζονται, πίσω από την αυτονόητη, αυτόβουλη και αυτόνομη κίνηση των μεταναστών, πολιτικά σχέδια των αλληλέγγυων στον αγώνα τους σκέφτονται λανθασμένα και, κυρίως, πολύ υποτιμητικά για τους μετανάστες. Οι μετανάστες αποτελούν κομμάτι του αντιμνημονιακού αγώνα, γιατί όπως γράφτηκε εμπνευσμένα «Οι μετανάστες είναι η εργατική τάξη με άλλο δέρμα, άλλες συνήθειες και άλλη γλώσσα». Η παγκοσμιοποίηση των αγορών και του κεφαλαίου παγκοσμιοποιεί την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα στις χώρες του Τρίτου Κόσμου και οδηγεί ένα μέρος τους στην καρδιά της αναπτυγμένης Δύσης, για ν’ αποτελέσουν την πιο υποβαθμισμένη προσφορά εργασίας, τον αόρατο εφεδρικό στρατό, ο οποίος μερικά χρόνια πριν ήταν απαραίτητος αλλά σήμερα πρέπει να εμποδιστεί - με τα τείχη, τη Frontex, τα στρατόπεδα και τα σαπιοκάραβα που βυθίζονται - να εμφανιστεί δημόσια και να ζητήσει τα δικαιώματά του. Σε εποχή κρίσης και αυξανόμενης ανεργίας, ο έλεγχος των ροών εργασίας κινείται στην ίδια κατεύθυνση με τον “δημοσιονομικό έλεγχο”: περνάει σε φάση “σκλήρυνσης”.

Θύματα και στις δύο περιπτώσεις οι εργαζόμενοι, οι φορείς μιας εργασίας που γίνεται τόσο πιο επισφαλής και τόσο πιο εκμεταλλεύσιμη όσο περισσότερο γίνεται επίσης διαιρέσιμη, πολιτικά κατακερματισμένη, αδύναμη να αντιδράσει σε πολιτικό επίπεδο. Το “μεταναστευτικό” δεν είναι κάποιο μερικό ζήτημα, στη λεγόμενη ανθρωπιστική ατζέντα. Αντίθετα: η δίωξη του μετανάστη προαπαιτεί μετασχηματισμούς στο κράτος δικαίου που είναι βέβαιο ότι συντείνουν στην σταθερή του διολίσθηση προς τον αυταρχισμό και το «κράτος έκτακτης ανάγκης». Η σημερινή μοίρα των μεταναστών προετοιμάζει το νομικό έδαφος για το άμεσο μέλλον των “γηγενών”.

Τις τελευταίες μέρες εκδηλώνονται διάφορες αντιθέσεις προς την απεργία πείνας. Οι πιο «χαλαρές» έχουν να κάνουν με μια περίεργη δυστοκία να συζητηθεί το θέμα επειδή τρέχουν άλλες «σοβαρές» δουλειές, μαζί με διάφορες επιφυλάξεις για το ένα ή το άλλο που έγινε. Σε μια βολική ταύτιση λαθών, που πράγματι μπορεί να έγιναν, με λαθεμένες θέσεις αυτών που ασκούν κριτική: ότι το άσυλο π.χ. είναι μόνο για την ακαδημαϊκή κοινότητα. Άλλοι έχουν προχωρήσει παραπέρα. Έφεραν σε αντιπαράθεση «τα καθήκοντα της περιόδου», που αυτοί μόνο ως πολιτικά υποκείμενα μπορούν να καθορίζουν και όχι τα πλήρως καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα, με την απεργία πείνας: το κίνημα δεν πληρώνω σε αντιπαράθεση με την απεργία πείνας μεταναστών εργατών!!! Πρόκειται για τοποθετήσεις που δεν αντέχουν ούτε στη στοιχειώδη κριτική.

Το κόμμα μας

Ο Συνασπισμός είναι ένα μαζικό, με την έννοια της κοινωνικής σύνθεσης των μελών του, πολυτασικό, με την έννοια των ιδεολογικών ρευμάτων που συνυπάρχουν στο εσωτερικό του (πανόραμα των αντιλήψεων της ελληνικής αριστεράς), κοινοβουλευτικό, άρα ευεπίφορο στις πιέσεις του πολιτικού συστήματος, κόμμα της αριστεράς. Ο σημερινός Συνασπισμός επίσης είναι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, στον βαθμό που τόσο η ταυτότητά του, όσο και η βασική του πολιτική κατεύθυνση διαμορφώθηκε κυρίαρχα (μέσα από πολλές και οριακές εσωκομματικές συγκρούσεις) την περίοδο ριζοσπαστικοποίησης μεγάλων τμημάτων της ευρωπαϊκής αριστεράς στο τέλος του εικοστού αιώνα και στις αρχές του νέου αιώνα. Η πραγματικότητα του Συνασπισμού εξηγεί αφενός την κοινωνική και κινηματική του διαθεσιμότητα, προειδοποιεί ταυτόχρονα για τις αντιφάσεις του, ιδιαίτερα κατά την όξυνση της αντιπαράθεσης και στην καμπή των πολιτικοκοινωνικών συσχετισμών.

Τα γεγονότα της πρώτης εβδομάδας της απεργίας πείνας έδειξαν ξεκάθαρα ότι από 

τη μεριά των κυρίαρχων θα δίνεται αναβαθμισμένη απάντηση ενάντια σε κάθε 

κοινωνική διεκδίκηση. Δουλειά της αριστεράς μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να είναι άλλη από την σταθερή και αταλάντευτη στήριξη των αγώνων, ανάδειξη των 

πραγματικών ζητημάτων και της ανάγκης συνολικής αντιπαράθεσης με την πιο σκληρά ταξική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Τα γεγονότα της συγκεκριμένης εβδομάδας πρέπει να αποτελέσουν ένα καλό μάθημα για το πώς θα μπορέσουμε να οργανώσουμε καλύτερα τις δυνάμεις μας και να μην αφήνουμε να διαφαίνονται πισωγυρίσματα κάτω από το βάρος της επίθεσης που θα δεχόμαστε.

Το σχόλιο του Γρ. Τύπου, με την κριτική στους μετανάστες, με την επιλογή στην πράξη μιας θέσης ενδιάμεσης δύναμης μεταξύ μεταναστών και «πολιτείας» έδωσε την εντύπωση μιας στροφής στην πολιτική με Π κεφαλαίο που δε θέλει να της χαλάει τα σχέδια πολιτική με π μικρό, ιδιαίτερα όταν αυτή είναι οριακή. Είναι, από αυτήν την άποψη, ένα ακόμα περιστατικό (στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξαν και άλλα ανάλογα, σε διαφορετικές περιστάσεις) που ιχνογραφεί την έξαρση των αντιφάσεών μας. Δεν ανατρέπουν την κατεύθυνση, που είναι η υπεράσπιση (και δια της συμμετοχής) των κοινωνικών αγώνων, αφήνουν όμως «σκιές» και δημιουργούν προβλήματα σε όσους με ενσώματο τρόπο συμμετέχουν στον συγκεκριμένο αγώνα.

Νάσος Ηλιόπουλος, Τάσος Κορωνάκης, Κώστας Μαρματάκης, Χριστόφορος Παπαδόπουλος, Ηλίας Χρονόπουλος

* εφημερ. "Η ΑΥΓΗ" Ημερ. δημοσίευσης: 13/02/2011

Άνθρωποι της Τέχνης στο πλευρό των μεταναστών

Ο κ. Καραμπέλης διέβλεψε «Επιδείνωση της κατάστασης των μεταναστών απεργών πείνας στο κτίριο Υπατία, το επόμενο διάστημα» και κάλεσε το υπουργείο Υγείας να λάβει μέτρα προκειμένου πάψει η απεργία πείνας, στην οποία βρίσκονται 22 ημέρες τώρα.Άνθρωποι της Τέχνης έδωσαν συνέντευξη Τύπου, στο κτίριο Υπατία, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας, ο γιατρός Θανάσης Καραμπέλης, μέλος της ομάδας των γιατρών, σημείωσε ότι οι περισσότεροι έχουν χάσει από 10 έως 12 κιλά και οι μύες τους έχουν υποστεί ατροφία, ένας εξ αυτών μεταφέρθηκε με καρδιολογικά προβλήματα στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και περίπου άλλοι οκτώ, έχουν αποχωρήσει, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. Διευκρίνισε, πάντως, ότι ουδείς έχει προσβληθεί από τον ιό της γρίπης Η1Ν1.

Μεταξύ των ανθρώπων της Τέχνης, που βρέθηκαν στη συνέντευξη, ήταν οι ηθοποιοί Μαρία Κανελλοπούλου, Κάτια Γέρου, Στέλιος Μάινας, Ρήγας Αξελός, Κάτια Σπερελάκη, Τάσος Ράπτης, Νένα Μεντή, οι σκηνοθέτες Γιώργος Κόρρας και Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ο σκιτσογράφος Βαγγέλης Χερουβίμ, ο τραγουδοποιός Στάθης Δρογώσης, ο συνθέτης Βασίλης Βασιλάτος και ο κινηματογραφιστής Χρήστος Βούπουρας.

Η Κάτια Γέρου απηύθυνε έκκληση «να βρεθεί επειγόντως λύση για να μη φθάσουν στον θάνατο οι μετανάστες απεργοί πείνας», υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα την ανάγκη «να δημιουργηθούν υποδομές στις χώρες προέλευσής τους για να μην αναγκάζονται να ξεριζώνονται, λόγω της φτώχειας».

«Επικίνδυνες» χαρακτήρισε ο κ. Θεοδωρόπουλος τις δηλώσεις «περί βόμβας λοιμώξεων» του κτιρίου Υπατία από τον υπουργό Υγείας, Ανδρέα Λοβέρδο, και επισήμανε ότι «οι απεργοί πείνας με την αξιοπρέπεια και τη βροντερή σιωπή τους μας βοηθούν να σκεφτούμε για τον ρατσισμό και για το πώς ο φόβος οδηγεί στον φασισμό».

Η κ. Κανελλοπούλου, από την πλευρά της, υπογράμμισε ότι οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών στέκονται αλληλέγγυοι στον αγώνα των μεταναστών απεργών πείνας, όχι από φιλανθρωπία, «άλλωστε το δίκαιο και η ανάγκη δεν χρειάζονται καθοδήγηση και υποκινητές».

Για «τεράστιο κίνδυνο από τον καθημερινό φασισμό, που καλλιεργείται στις γειτονιές της Αθήνας» έκανε λόγο ο σκηνοθέτης Γ. Κόρρας, ενώ ο τραγουδοποιός Στ. Δρογώσης μίλησε για «μόλυνση, που μεταδίδουν τα τηλεοπτικά κανάλια με διακηρύξεις μίσους κατά των μεταναστών».

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ

Γράφει ο Γιώργος Στάμκος

Η Ελλάδα αλλάζει. Από χώρα αποστολής μεταναστών μετατρέπεται τα τελευταία χρόνια σε αποδέκτη ενός πρωτοφανούς μεταναστευτικού κύματος. Αυτή η πλημμυρίδα ανθρώπων, που νόμιμα ή παράνομα κατέφθασαν στη χώρα μας αναζητώντας καλύτερη ζωή, αναμένεται να επηρεάσει μακροπρόθεσμα τη φυσιογνωμία της. Ήδη η εθνικά ομοιογενής Ελλάδα αρχίζει να μεταμορφώνεται σε πολυεθνική και πολυπολιτισμική κοινωνία. Δεν υπάρχει φυλή, εθνικότητα και πολιτιστική κοινότητα του πλανήτη μας, που να μην έχει στείλει επαρκή αριθμό εκπροσώπων της στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Το γεγονός αυτό συνιστά μια ιστορική εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας η οποία, από προϊόν «εθνικής μονοκαλλιέργειας», μετατρέπεται σταδιακά σε πολύχρωμο και πολυπολιτισμικό «λιβάδι». Αλλά αυτή η μετάβαση δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση για μια χώρα που οικοδομήθηκε πάνω στο «ιδανικό» της εθνικής ομοιογένειας.

Οικοδομώντας το «Ιδανικό» Εθνικό Κράτος

Η σύγχρονη Ελλάδα, όπως και τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, βασίστηκε πάνω στην ιδεολογία του εθνικισμού. Το νεοελληνικό κράτος επιδίωξε εξαρχής την εθνική ομοιογένεια αφομοιώνοντας ή εκτοπίζοντας από τα εδάφη του άλλες εθνότητες και μειονότητες. Ο στόχος ήταν προφανής: ένα κράτος, ένα έθνος, μια θρησκεία. Αυτό το «ιδανικό» έπρεπε να επιτευχθεί με κάθε κόστος.

Ύστερα από πολεμικές περιπέτειες δεκαετιών, που είχαν ως αποτέλεσμα κοσμοϊστορικές μετακινήσεις πληθυσμών, η Ελλάδα απέκτησε μια εθνολογική ομοιογένεια, την οποία θα ζήλευαν ακόμη και οι «αποστειρωμένες» Σκανδιναβικές χώρες.

Η ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας (1923), που προκάλεσε ευθανασία στη Μεγάλη Ιδέα, κατέστησε την Ελλάδα, χώρα με εθνολογική ομοιογένεια. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μονάχα η Ελλάδα (96,5% Έλληνες) πλησίαζε στο «ιδεώδες» του μονοεθνικού κράτους στα Βαλκάνια. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι διαρροές των μειονοτικών πληθυσμών συνεχίστηκαν κι έτσι η Ελλάδα, όπως και τα άλλα βαλκανικά κράτη, ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την εθνική της ομοιογένεια. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να φθάσει η Ελλάδα να κατοικείται κατά 98,5% από Έλληνες, ένα ποσοστό εκπληκτικό ακόμη και για τα σκανδιναβικά δεδομένα. Οι Έλληνες εθνικιστές μπορούσαν πλέον να νιώθουν υπερήφανοι: στη χώρα μας δεν υπήρχαν πλέον μειονότητες!

Η επίσημη πολιτική της Ελλάδας διακήρυττε πως δεν υπήρχαν μειονότητες, θεωρώντας πως τυχόν αναγνώρισή τους θα απειλούσε το ιδεολόγημα του «εθνικά καθαρού» ελλαδικού κράτους. Το παράδοξο ήταν πως όλη αυτή την περίοδο η Ελλάδα, ενώ κόπτονταν για την προστασία των ελληνικών μειονοτήτων και για τη διατήρηση της ελληνική εθνικής ταυτότητας στις κοινότητες της διασποράς αρνούνταν λυσσαλέα σε Έλληνες υπηκόους να διατηρήσουν τη διαφορετική εθνική ή πολιτιστική τους ταυτότητα. Η αντιφατική αυτή στάση αποτελεί για ορισμένους το σημαντικότερο στοιχείο του συνδρόμου «ελληνοκεντρικής εγωπάθειας», που συνεχίζει να χαρακτηρίζει μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Εισαγωγές-Εξαγωγές Ανθρώπων

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 η φτωχή και αναπτυσσόμενη Ελλάδα αποτελούσε μια δεξαμενή φτηνών εργατικών χεριών, τα οποία και έστελνε στις βιομηχανικές χώρες της Δύσης. Αυτή η «ανθρώπινη αιμορραγία» είχε βέβαια και τα πλεονεκτήματά της: η ισχνή οικονομία της χώρας επιβίωνε κυριολεκτικά χάρη στα εκατομμύρια των δολαρίων που έστελναν ως εμβάσματα οι μετανάστες για να στηρίξουν τις οικογένειες τους. Η Ελλάδα «εξήγαγε» ανθρώπους κι έπαιρνε ως αντάλλαγμα χρήματα.

Μετά το 1975 οι «εξαγωγές» ανθρώπινου δυναμικού από την Ελλάδα περιορίστηκαν, ενώ την ίδια περίοδο ξεκίνησε ένα έντονο κύμα παλιννόστησης. Η στασιμότητα της φυσικής αύξησης του ελληνικού πληθυσμού, αποτέλεσμα της ραγδαίας μείωσης των γεννήσεων (αλλά και της μεγάλης αύξησης των αμβλώσεων…), σε συνδυασμό με την οικονομική άνοδο της χώρας αλλά και τις κοσμοϊστορικές πολιτικοοικονομικές αλλαγές που συνέβησαν στην Ανατολική Ευρώπη (κατάρρευση κομμουνιστικών καθεστώτων, διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας κ.ά.), είχαν ως αποτέλεσμα από το 1990 και μετά, ένα μεγάλο κύμα μεταναστών και προσφύγων να βρει καταφύγιο στην Ελλάδα.

Από το 1991 πάνω από μισό εκατομμύριο Αλβανοί εγκατέλειψαν την πατρίδα τους και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, αποτελώντας έτσι την πολυπληθέστερη ομάδα οικονομικών μεταναστών στη χώρα μας.

Κατά τη δεκαετία του 1990 η χώρα μας υποδέχτηκε περίπου ένα εκατομμύριο μετανάστες, οι περισσότεροι από τους οποίους έγιναν μόνιμοι κάτοικοί της. Η ελληνική κοινωνία αιφνιδιάστηκε. Μέσα στην αρχική σύγχυση έχασε την επαφή της με την πραγματικότητα κι εθελοτυφλούσε υποστηρίζοντας ότι οι ξένοι επειδή είναι παράνομοι, δεν υπήρχαν! Χρειάστηκαν χρόνια για να συνέλθει η κοινωνία μας από το σοκ και να αποδεχτεί την πραγματικότητα: οι ξένοι ζουν ανάμεσά μας και δεν είναι προσωρινοί, δεν αποτελούν μια σύντομη επωφελή παρένθεση, αλλά ένα μόνιμο δυναμικό στοιχείο που ενδέχεται να μεταβάλλει μακροπρόθεσμα τη μορφή και τη σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας…

Οι Μετανάστες δεν «Παίρνουν τις Δουλειές» μας

Οι μετανάστες είναι λοιπόν εδώ. Ζουν ανάμεσα μας και συμβάλουν στη δημιουργία μιας νέας, πολυπολιτισμικής Ελλάδας. Μιας Ελλάδας, που μετατρέπεται σταδιακά σε γερασμένη και πλούσια ευρωπαϊκή χώρα, η οποία χρειάζεται τους μετανάστες για να φροντίζουν τους ηλικιωμένους, να καθαρίζουν τα σπίτια, να κτίζουν τις οικοδομές, να σκάβουν στα χωράφια, να ξεπουπουλιάζουν τα κοτόπουλα και να καθαρίζουν τα ψάρια στα εστιατόρια. Με άλλα λόγια για δουλειές που ένας μέσος Έλληνας, ακόμη κι αν απειλείται από το φάσμα της ανεργίας, δεν κόπτεται για να τις κάνει. Επίσης, οι αλλοδαπές αποδέσμευσαν από τις οικογενειακές φροντίδες ένα σημαντικό τμήμα του γυναικείου πληθυσμού, διευκολύνοντας έτσι την ένταξή του στην αγορά εργασίας.

Ενώ οι μετανάστες σπεύδουν να στελεχώσουν παραγωγικούς τομείς της οικονομίας με μεγάλη ζήτηση για φθηνή και εντατική εργασία, οι Έλληνες εργαζόμενοι αποφεύγουν όλο και περισσότερο τις κακοπληρωμένες και ανειδίκευτες εργασίες, τις δουλειές στα χωράφια, στις οικοδομές και στα εργοστάσια, κυνηγώντας καλοαμειβόμενα και «χάι» επαγγέλματα κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών. Από αυτήν την άποψη λοιπόν οι μετανάστες όχι μόνον δεν «παίρνουν τις δουλειές» των Ελλήνων, όπως τους κατηγορούν οι ξενόφοβοι ρατσιστές, αλλά και συνεισφέρουν με τη φτηνή ανειδίκευτη εργασία τους στην οικονομική ανάπτυξη και στην πτώση του πληθωρισμού. Όπως μας πληροφορούν έγκριτοι οικονομολόγοι χωρίς τους μετανάστες θα γινόμασταν φτωχότεροι, με ακόμη μεγαλύτερη ανεργία και λιγότερο ανταγωνιστικοί! Οι αλλοδαποί «πριμοδοτούν» την ελληνική οικονομία, αφού με τη φθηνή εργασία τους συμβάλλουν κατά 0,5% στην ετήσια αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ. Επίσης βοήθησαν να επιβραδυνθεί η πορεία επιδείνωσης του ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα με τις εισφορές τους (το 20% των εσόδων του ΙΚΑ προέρχεται από εισφορές μεταναστών).

Οι Μετανάστες Είναι Καταδικασμένοι να Πετύχουν

Η μετανάστευση, δηλαδή το να εγκαταλείψει κανείς το σπίτι και την πατρίδα και να ταξιδέψει κάτω από αβέβαιες συνθήκες αναζητώντας κάτι καλύτερο σε μια μακρινή άγνωστη χώρα με διαφορετική κουλτούρα, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη υπόθεση. Είναι μια δύσκολη εμπειρία και μια σκληρή δοκιμασία. Η μετανάστευση απαιτεί έναν συνδυασμό τόλμης και απόγνωσης: και τα δύο αποτελούν συνταγές της επιτυχίας. Έτσι οι μετανάστες είναι «καταδικασμένοι» να πετύχουν, κυρίως οικονομικά. Και στην προσπάθεια τους αυτή βελτιώνουν και την οικονομική κατάσταση των χωρών που τους υποδέχονται.

Σε γενικές γραμμές οι μετανάστες θεωρούνται ευλογία για τη χώρα που τους υποδέχεται. Είναι πράγματι δώρο να δέχεται μια χώρα ανθρώπους σε παραγωγική ηλικία χωρίς να έχει ξοδέψει ούτε ένα Ευρώ για την ανατροφή και την εκπαίδευσή τους. Επιπλέον οι μετανάστες μεταφέρουν ιδέες, πρακτικές και πολιτιστικά στοιχεία που πλουτίζουν και δίνουν χρώμα στη χώρα υποδοχής τους. Με δυό λόγια οι μετανάστες βοηθούν στο άνοιγμα των οριζόντων μιας κοινωνίας. Αρκεί βέβαια η κοινωνία υποδοχής τους να είναι αρκετά ευέλικτη ώστε να τους ενσωματώσει με τις λιγότερο δυνατόν παρενέργειες.

Ο Ελληνικός Ρατσισμός Είναι Εδώ!

Οι μετανάστες δεν είναι απλώς ξένοι εργάτες, είναι ολόκληροι κόσμοι που πρέπει να εξερευνηθούν. Δεν είναι προβλήματα, αλλά άνθρωποι που έχουν προβλήματα. Τα «αγκάθια» της ενσωμάτωσης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία είναι πολλά. Αν και ονειρεύονται να νιώσουν ευπρόσδεκτοί, διατηρώντας όμως την ιδιαίτερη ταυτότητά τους, οι μετανάστες έρχονται αντιμέτωποι με το ρατσισμό και την ξενοφοβία της ελληνικής κοινωνίας.

Οι Έλληνες έχουν αρχίσει να εκδηλώνουν φαινόμενα επιλεκτικής ξενοφοβίας μπροστά στις μάζες των μεταναστών. Δεν υπάρχουν ωστόσο ακόμη εκδηλωμένα φαινόμενα ενός διογκούμενου γενικευμένου ρατσισμού.

Όσο οι μετανάστες κατακλύζουν τη χώρα, τόσο ενισχύεται κι εκδηλώνεται το φαινόμενο του ελληνικού ρατσισμού. Ο ρατσισμός αυτός δεν είναι πάντα εμφανής, δεν εκδηλώνεται με βίαιες πράξεις ή αποδοκιμασίες. Ο ελληνικός ρατσισμός είναι συχνά ύπουλος, διαβρωτικός και εκδηλώνεται όχι με πάντα με «δεξιό» προφίλ, αλλά ακόμη και με δήθεν αντιρατσιστικές, προοδευτικές και «αριστερές» θέσεις. Γιατί ρατσισμός δεν είναι μόνον οι ομάδες των ακροδεξιών και των νεοναζί με τα ξυρισμένα κεφάλια, που ξαμολιούνται στους δρόμους με σκοπό να δείρουν οποιονδήποτε «σκουρόχρωμο» αλλοδαπό συναντήσουν μπροστά τους ή να κάψουν σπίτια μεταναστών. Ρατσισμός είναι και να πληρώνεις χαμηλό ημερομίσθιο σ’ έναν αλλοδαπό ή να μην του κολλάς τα ένσημα. Είναι να ζητάς υψηλό ενοίκιο όταν νοικιάζεις το σπίτι σου σε μετανάστες. Να εκμεταλλεύεσαι σεξουαλικά τις αλλοδαπές γυναίκες ή να τις ωθείς στην πορνεία. Είναι να μην αφήνεις σε αριστούχο μαθητή αλλοδαπών γονέων να σηκώσει την ελληνική σημαία. Να δυσανασχετείς ακούγοντας αλλοδαπούς να μιλούν τη γλώσσα τους στο λεωφορείο. Να τους αναγκάζεις να ελληνοποιούν τα ονόματά τους ή να βαπτίζονται Ορθόδοξοι…

Μια ανοικτή δημοκρατική κοινωνία θα πρέπει να περιορίσει τα ξενόφοβα και ρατσιστικά αντανακλαστικά της και να αγκαλιάσει το «Άλλο» και το διαφορετικό. Αν δεν το κάνει θα έχει αποτύχει.

*Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και εκδότης-Διευθυντής του περιοδικού ΖΕΝΙΘ.

Οι μετανάστες δεν είναι απλώς ξένοι εργάτες, είναι ολόκληροι κόσμοι που πρέπει να εξερευνηθούν. Δεν είναι προβλήματα, αλλά άνθρωποι που έχουν προβλήματα.

Η ελληνική κοινωνία αιφνιδιάστηκε. Μέσα στην αρχική σύγχυση έχασε την επαφή της με την πραγματικότητα κι εθελοτυφλούσε υποστηρίζοντας ότι οι ξένοι επειδή είναι παράνομοι, δεν υπήρχαν!

Γιατί oι Πλούσιες Χώρες Πρέπει να Ανοίξουν τα Σύνορα τους σε Όλους τους Μετανάστες

Αφήστε τους να Έλθουν!

Γράφει ο Phillipe Legrain

Οι περιορισμοί στη μετανάστευση και γενικά στις μετακινήσεις των λαών είναι κάτι που προβληματίζει τις Δυτικές χώρες. Συγκεκριμένα οι περισσότεροι από εμάς είμαστε «προγραμματισμένοι» να θεωρούμε κανονικό και θεμιτό οι άνθρωποι από τις φτωχές χώρες να είναι περιορισμένοι εντός των εθνικών τους συνόρων, ακριβώς όπως οι κολίγοι το Μεσαίωνα ήταν δεμένοι με τη γη τους. Μήπως όμως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε; Υπάρχει περίπτωση να ήταν καλύτερα για όλους μας αν απελευθερώνονταν οι «σύγχρονοι κολίγοι», επειδή έξω από τις δικές τους φτωχές πατρίδες θα ήταν ασύγκριτα παραγωγικότεροι;

Ακριβώς σαν τους φεουδάρχες, που βολεμένοι στην κορυφή της πυραμίδας δεν αναρωτιούνταν ποτέ αν το σύστημά τους είχε λογική, έτσι και οι λαοί των πλούσιων χωρών πιστεύουν ότι ο έλεγχος των μεταναστεύσεων τους ευνοεί και τους προστατεύει από τους φτωχούς της υπόλοιπης οικουμένης. Πράγματι ο έλεγχος της μετανάστευσης εν μέρει μας προστατεύει –αλλά με τι κόστος; Μήπως η απελευθέρωση των φτωχών λαών θα προκαλούσε τα ίδια ευνοϊκά αποτελέσματα με τη μετάβαση από τον φεουδαλισμό στον καπιταλισμό;

Το οικονομικό όφελος που θα προέκυπτε από την ελεύθερη μετανάστευση θα μπορούσε να είναι τεράστιο. Οι πλούσιες χώρες έχουν πολύ περισσότερα κεφάλαια –εξοπλισμούς, κτίρια, υποδομή κλπ.– και πολύ καλύτερη τεχνολογία από τις φτωχές κι αυτό κάνει τους εργαζόμενους των πλουσίων χωρών πολύ πιο παραγωγικούς από τους συναδέλφους τους των φτωχών χωρών. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο, όταν οι εργάτες των φτωχών χωρών μεταναστεύουν στις πλούσιες χώρες και μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια και την προηγμένη τεχνολογία τους, γίνονται πολύ πιο παραγωγικοί. Το γεγονός αυτό κάνει καλό όχι μόνο στους ίδιους αλλά και σε όλο τον κόσμο.

Το 2004, σχετική έρευνα του Νορβηγικού Πανεπιστημίου Επιστήμης και Τεχνολογίας του Τροντχάιμ, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το οικονομικό όφελος από την ελεύθερη μετανάστευση θα μπορούσε να φτάσει στο ύψος των 42 τρισεκατομμύρια ευρώ και ότι ακόμη και ένα μικρό χαλάρωμα στον έλεγχο της μετανάστευσης θα απέφερε δυσανάλογα υψηλό όφελος. Ο Τζορτζ Μπόργιας από το Χάρβαρντ, κορυφαίος αναλυτής της οικονομικής μετανάστευσης στις ΗΠΑ, έγραψε κάποτε: «Οι αρχές του ελεύθερου εμπορίου ορίζουν ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ πλουσιότερος αν δεν υπήρχαν τα εθνικά σύνορα που εμποδίζουν την ελεύθερη μετακίνηση αγαθών και ανθρώπων. Με την απαγόρευση της μετανάστευσης πολλών ατόμων, οι Ηνωμένες Πολιτείες αναπόφευκτα συρρικνώνουν την παγκόσμια οικονομική πίτα μειώνοντας τις οικονομικές ευκαιρίες που θα προσφέρονταν σε πολλά άτομα από τις χώρες προέλευσης».

Είναι ευνόητο ότι όταν οι μετανάστες μετακινούνται σε ένα πλούσιο μέρος το κάνουν επειδή παίρνουν μεγαλύτερους μισθούς –αν για κάποιο λόγο δεν κέρδιζαν περισσότερα χρήματα θα γύριζαν στις πατρίδες τους. Είναι επίσης γενικά αλήθεια ότι και οι χώρες προέλευσης ωφελούνται γιατί σχεδόν πάντα οι πολίτες τους στέλνουν μέρος των κερδών τους στο σπίτι. Αλλά το μέγα ερώτημα για τις πλούσιες χώρες δεν είναι το αν κερδίζουν οι μετανάστες, οι φτωχές χώρες και ο κόσμος σαν σύνολο, αλλά κατά πόσο οι ίδιες ωφελούνται οικονομικά δεχόμενες περισσότερους μετανάστες –και το αν χάνουν οι δικοί τους υπήκοοι. Ο «οικονομικός» μας φόβος για τη μετανάστευση βασίζεται κυρίως σε τρεις κοινές παρεξηγήσεις:

Μύθος 1^ος: Οι θέσεις εργασίας είναι περιορισμένες, έτσι κάθε δουλειά που την παίρνει ένας μετανάστης τη χάνει ένας ντόπιος.

Τα τελευταία 50 χρόνια ο πληθυσμός των ΗΠΑ έχει παρουσιάσει μια ξαφνική άνοδο. Αν ο αριθμός των θέσεων εργασίας στη οικονομία ήταν σταθερός τώρα θα υπήρχε σίγουρα μαζική ανεργία, η οποία είναι εξακριβωμένο πως δεν υπάρχει και όμως –η πίστη ότι ο αριθμός των θέσεων είναι περιορισμένος καλά κρατεί και ωθεί τους οικονομικούς αναλυτές να συμπεραίνουν πως την κάθε δουλειά που παίρνει ένας ξένος θα την έκανε κάποιος ντόπιος. Η πραγματικότητα είναι πως το κάθε άτομο παράγει εργασία για τα άλλα κι ότι όσο πιο πολλοί είμαστε τόσο περισσότερη δουλειά χρειάζεται να γίνει. Οι άνθρωποι δεν παίρνουν απλά τις δουλειές, τις δημιουργούν κιόλας. Το πρόβλημα όμως με τους μετανάστες είναι ότι ενώ οι δουλειές που παίρνουν είναι ορατές, οι δουλειές που δημιουργούν για τους άλλους είναι συνήθως αόρατες. Με την προθυμία τους να κάνουν ανειδίκευτες δουλειές με χαμηλότερους μισθούς από τους ντόπιους, οι μετανάστες καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας που διαφορετικά δεν θα υπήρχαν: όταν οι νταντάδες παίρνουν 5 ευρώ την ώρα θα υπάρχει πολύ περισσότερη ζήτηση-θέσεις εργασίας για νταντάδες απ’ ότι αν κόστιζαν 10 ευρώ.

Και κάτι ακόμη. Οι μετανάστες ξοδεύουν τους μισθούς τους και αυξάνουν την γενική ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες που κι αυτή με τη σειρά της αυξάνει τη ζήτηση για εργαζόμενους, μεταξύ αυτών εξειδικευμένους, για να παράγουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες. Οι μετανάστες δεν μας παίρνουν τις δουλειές, αντιθέτως γενικά οι μετανάστες δημιουργούν καινούριες δουλειές για το ντόπιο πληθυσμό.

Μύθος 2^ος: Μετανάστες και ντόπιοι ανταγωνίζονται για τις ίδιες δουλειές.

Μόνο αν οι μετανάστες ήταν λίγο πολύ ίδιοι με μας θα μας ανταγωνίζονταν άμεσα για τις ίδιες δουλειές. Αλλά όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι π.χ. ο Μεξικάνος με τα φτωχά και λιγοστά αγγλικά του δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στην αγορά εργασίας τον Αμερικάνο τελειόφοιτο λυκείου. Οι μετανάστες με τις διαφορετικές δεξιότητες και ικανότητες τους μας δίνουν τη δυνατότητα να καταναλώνουμε αγαθά και υπηρεσίες που πριν δεν ήταν διαθέσιμες για μας ή να καταναλώνουμε ήδη υπάρχοντα αγαθά και υπηρεσίες σε πολύ χαμηλότερες τιμές. Έτσι κάποιοι Κινέζοι μετανάστες μας γνώρισαν την «κουζίνα» τους, ενώ άλλοι έκαναν τη φροντίδα των παιδιών μας φθηνότερη και ευκολότερη.

Οι μετανάστες που με τις ειδικότητες τους συμπληρώνουν τις ειδικότητες των ντόπιων εργαζόμενων, τους κάνουν επίσης πιο παραγωγικούς. Μια αλλοδαπή νταντά όχι μόνο ανακουφίζει το βάρος μιας εργαζόμενης μητέρας αλλά της δίνει επίσης τη δυνατότητα να επιστρέψει σε μια εργασία υψηλών απαιτήσεων. Οι Φιλιππινέζες νοσοκόμες ανεβάζουν το επίπεδο της νοσηλείας στα βρετανικά και αμερικάνικα νοσοκομεία στους ασθενείς τους, αλλά και τους δίνει τη δυνατότητα να αυξήσουν τον αριθμό των ασθενών τους. Μιας και είναι ξεκάθαρο από πολλές απόψεις ότι οι μετανάστες είναι διαφορετικοί από εμάς, υπάρχουν βάσιμοι λόγοι που θα μας πείσουν ότι θα μπορούσαμε να ωφεληθούμε τα μέγιστα από τη μετανάστευση.

Μύθος 3^ος: Πολλοί μετανάστες δεν έρχονται για να δουλέψουν, αλλά για να ζήσουν παρασιτικά από τη χώρα που τους φιλοξενεί.

Αν άνθρωποι από τα φτωχά μέρη μπορούσαν στις πλούσιες χώρες να πάρουν μεγαλύτερα κοινωνικά επιδόματα από τους μισθούς που παίρνουν δουλεύοντας στις χώρες τους, είναι αντιληπτό ότι αυτό θα έδινε σε μερικούς την ιδέα να μεταναστεύσουν –αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτό.
Θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι η μετανάστευση είναι πολύ ακριβή και επικίνδυνη και κανείς δεν πληρώνει για να μεταναστεύσει σε μια πλούσια χώρα και να ζει με τα χαμηλά επιδόματα της πρόνοιας, όταν μπορεί να κερδίζει πολύ περισσότερα δουλεύοντας. Εν πάσει περιπτώσει τυπικά οι μετανάστες δεν δικαιούνται τα περισσότερα κοινωνικά επιδόματα των πλουσίων χωρών –και κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό, ακόμη κι αν οι πλούσιες χώρες δέχονταν εύκολα τους φτωχούς λαούς για να δουλέψουν και υπήρχαν σημάδια ότι αυτό έλκυε μετανάστες με παρασιτικές τάσεις, είναι σίγουρο ότι οι κυβερνήσεις των κρατών αυτών θα περιόριζαν την παροχή επιδομάτων μόνο στους υπηκόους ή στους μόνιμους κατοίκους τους.

Εδώ θα αναφέρουμε μια γενίκευση που κάνει αίσθηση: τα στοιχεία δείχνουν ότι οι μετανάστες είναι νεότεροι, σε καλύτερη σωματική κατάσταση, δουλεύουν σκληρότερα και είναι τολμηρότεροι από τους ντόπιους και γιατί αυτό; Επειδή οι μετανάστες είναι μια αυτό-επιλεγόμενη ομάδα. Οι νέοι άνθρωποι που έχουν όλη τη ζωή τους μπροστά, έχουν και να κερδίσουν τα περισσότερα από τη μετανάστευση, ενώ οι γηραιότεροι και οι ασθενείς γενικά δεν μεταναστεύουν γιατί δεν είναι ικανοί να το κάνουν. Ενώ πάνω από το μισό των μεταναστών στις ΗΠΑ και σχεδόν τα 3/5 όσων έφθασαν εκεί από το 2000 και μετά είναι στα 20 και στα 30 τους, ο αριθμός αυτός πέφτει στο ¼ για τους ντόπιους. Περισσότερο από τα 4/5 των Ανατολικο-Ευρωπαίων, που ζήτησαν άδεια εργασίας στη Βρετανία από το 2004 και μετά είναι μεταξύ 18 και 43 ετών.

Ακριβώς όπως όσοι είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν το κόστος και το ρίσκο μιας δικής τους επιχείρησης είναι τολμηρότεροι και εργάζονται σκληρότερα από τους υπόλοιπους, έτσι είναι και αυτοί που τολμούν να αναζητήσουν μια καλύτερη δουλειά στο εξωτερικό. Οι σκληρά εργαζόμενοι έχουν πολύ περισσότερα να κερδίσουν από μια μετανάστευση απ’ ότι οι τεμπέληδες και τα επιχειρηματικά άτομα είναι πιο πρόθυμα να το ρισκάρουν. Συνήθως είναι πιο λειτουργικοί για κάθε δεδομένο μισθό και για κάθε δεδομένη εργασία. Γι’ αυτό και μόνο, οι μετανάστες μπορούν να κάνουν την οικονομία πιο παραγωγική –προς όφελος των εργοδοτών και των ντόπιων που καταναλώνουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες που αυτοί παράγουν.

Ωστόσο ο κυριότερος λόγος για τον οποίο τα πλούσια κράτη πρέπει να δεχτούν μετανάστες με λίγη ή καθόλου εξειδίκευση, είναι ότι υπάρχει μια αυξανόμενη έλλειψη ντόπιων εργατών που θα κάνουν τις δουλειές που ο καθένας μπορεί να κάνει, τις βρώμικες, σκληρές και επικίνδυνες δουλειές. Κάποιος πρέπει να καθαρίσει τις τουαλέτες, να μαζέψει τα σκουπίδια και να κάνει διάφορα μαστορέματα. Όμως οι περισσότεροι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί δεν θέλουν πια να τις κάνουν. Ανάμεσα στις ειδικότητες και τις φιλοδοξίες των περισσότερων Βορειο-Αμερικάνων, Ευρωπαίων και Αυστραλών και στις διαθέσιμες δουλειές στις προηγμένες οικονομίες, υπάρχει ένα χάσμα. Οι μορφωμένοι και φιλόδοξοι εργαζόμενοι θέλουν δουλειές με υψηλή εξειδίκευση που προσφέρουν μεγαλύτερους μισθούς και ανώτερο κοινωνικό επίπεδο.

Αν δεν δεχόμαστε μετανάστες για να κάνουν τις «βρώμικες» αλλά απαραίτητες δουλειές, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να πεισθούν με πολύ μεγαλύτερους μισθούς να κάνουν δουλειές που δεν θέλουν γιατί θα μπορούσαν να κάνουν άλλες πιο ευχάριστες και εξειδικευμένες.

Άρα ποιος θα κάνει τις κατώτερες δουλειές; Σε κάποιο βαθμό οι μηχανές μπορούν να αντικαταστήσουν τους λιγότερο εξειδικευμένους εργάτες. Μπορούμε να αγοράζουμε το αναψυκτικό μας από τον αυτόματο πωλητή. Οι κάμερες μπορούν να αντικαταστήσουν τους σεκιουριτάδες. Οι πρώτες ύλες μπορούν να ελέγχονται κι από το εξωτερικό.

Στην Ιαπωνία ,όπου ένας στους τέσσερις ανθρώπους θα είναι πάνω από 65 το 2015 αλλά έχει εξαιρετικά αυστηρούς μεταναστευτικούς νόμους και απαγορεύεται η είσοδος στις αλλοδαπές νοσοκόμες, οι εταιρείες στράφηκαν στην κατασκευή ηλεκτρονικών που θα προσέχουν –αλλά δεν θα φροντίζουν – τους ηλικιωμένους από μακριά. Μια εταιρεία έχει κατασκευάσει μια ηλεκτρική τσαγιέρα, το i-pot, που κρατάει ζεστό νερό για τσάι ή ζωμό όλη μέρα και όποτε πατηθεί ο διακόπτης της στέλνει μήνυμα σε υπολογιστή και δύο φορές την ημέρα η αναφορά χρήσης στέλνεται στο κινητό ή το email κάποιου ενδεδειγμένου συγγενή ή φίλου.

Αλλά ακόμη κι έτσι πολλές υπηρεσίες στις πλούσιες χώρες δεν γίνεται να παρέχονται από μηχανές και μόνον. Οι δρόμοι, τα ξενοδοχεία, και τα σπίτια του Λονδίνου μπορούν να καθαριστούν μόνο επιτόπου. Τα ταξί και τα λεωφορεία της Νέας Υόρκης μπορούν να τα οδηγήσουν άνθρωποι κι από εκεί αλλά κι από το Νέο Δελχί. Τα παιδιά των επιχειρηματιών μιας περιοχής μπορούν να τα φροντίσουν μόνο νταντάδες που ζουν εκεί. Στα εστιατόρια του Τορόντο μπορούν να δουλέψουν μόνο άτομα που μένουν εκεί. Είναι πολύ δύσκολο και πολύ πιο ακριβό να στέλνουν τα πιάτα τους για πλύσιμο στο εξωτερικό. Οι γέροι στη Γερμανία δεν μπορούν να βοηθηθούν στο μαγείρεμα και το καθάρισμα μέσω Ίντερνετ. Τα δομικά υλικά μπορούμε να τα εισάγουμε αλλά τα σπίτια πρέπει να χτιστούν επί τόπου.

Βέβαια οι έφηβοι και οι φοιτητές θα μπορούσαν σε κάποιο βαθμό να βοηθήσουν σε αυτές τις δουλειές, αλλά επειδή οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι κάνουν λιγότερα παιδιά ο αριθμός των νέων στις πλούσιες χώρες μειώνεται σταθερά. Εν ολίγοις αν οι Βορειο-Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι και Αυστραλοί συνεχίσουν να εξειδικεύονται, τότε αναγκαστικά τις κατώτερες δουλειές θα πρέπει να τις κάνουν μετανάστες.
Είναι φυσικό κάποιοι από εμάς να σκεφτούν ότι ακούγεται κάπως υποτιμητικό να φέρνουμε μετανάστες για να μας κάνουν τις βρώμικες, επικίνδυνες και κακοπληρωμένες δουλειές που εμείς ούτε θέλουμε να τις ακούσουμε. Αλλά πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Δεν είναι παράλογο και κάπως διεστραμμένο να μην επιτρέπουμε σε μετανάστες που έχουν ανάγκη να δουλέψουν και είναι πρόθυμοι να το κάνουν, ενώ η δουλειά πρέπει να γίνει και επί πλέον ωφελείται ο κόσμος και στη χώρα που εργάζονται και στην πατρίδα τους και να τους αναγκάζουμε να πεινάνε περιορισμένοι στις χώρες τους, με τη δικαιολογία ότι προστατεύουμε την αξιοπρέπειά τους;

Με το ίδιο παρανοϊκό σκεπτικό θα μπορούσε κάποιος άνετα να χρησιμοποιήσει το επιχείρημα ότι τα πλούσια κράτη θα έπρεπε να μην επιτρέπουν σε κάποιους πολίτες τους να μορφώνονται πολύ, για να αναγκάζονται να κάνουν τις υποτιμητικές και βρώμικες δουλειές…

ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ - ΓΙΑΤΡΟΙ: Γιατί Είναι Κακό να Προτιμάμε Πτυχιούχους Μετανάστες;

Ενώ οι πλούσιες χώρες παραμένουν σταθερές εναντίον της εισαγωγής ανειδίκευτων εργατών, συναγωνίζονται όλο και περισσότερο στην ανακάλυψη μεταναστών με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και κυρίως εξαιρετικά εξειδικευμένων. Αυτό είναι κάπως παράξενο. Εφόσον οι κυβερνήσεις δέχονται μόνο πτυχιούχους μετανάστες, τότε πρέπει ή οι ντόπιοι να κάνουν τις κατώτερες δουλειές ή οι κι αυτοί οι μετανάστες να κάνουν τις κατώτερες δουλειές. Έτσι σε κράτη με τέτοια μεταναστευτική πολιτική, όπως είναι οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, αυτοί οι καινούριοι εξειδικευμένοι μετανάστες δυσκολεύονται πολύ να βρουν δουλειές ανάλογες με τη μόρφωση, την ειδικότητά και την εμπειρία τους. Επειδή όμως συνήθως οι άνθρωποι κάνουν θυσίες για τα παιδιά τους, στο Τορόντο του Καναδά π.χ οι περισσότεροι ταξιτζήδες είναι γιατροί από την Ινδία. Βέβαια ένας Ινδός γιατρός μπορεί να βγάζει περισσότερα χρήματα σαν ταξιτζής στο Τορόντο απ’ ότι σαν γιατρός στη Βομβάη και σίγουρα τα παιδιά του έχουν καλύτερες προοπτικές, όταν μεγαλώνουν στον Καναδά ή την Αυστραλία απ’ ότι στην Ινδία, αλλά δεν παύει να πληρώνει το βαρύ ψυχολογικό τίμημα του να μένει κολλημένος σε μια δουλειά κατώτερη των ικανοτήτων και των φιλοδοξιών του.

Το πιθανότερο είναι ότι αυτοί οι κυβερνητικοί νόμοι επιβλήθηκαν επίτηδες για να εξασφαλίσουν τη ψήφο των φοβικών. Πιστεύουμε ότι γενικά οι μορφωμένοι άνθρωποι προσαρμόζονται καλύτερα και δεν δημιουργούν προβλήματα όπου κι αν βρίσκονται. Έτσι οι πτυχιούχοι ξένοι ακούγονται λιγότερο απειλητικοί από τη «πλέμπα».

Βέβαια θα ήταν καλύτερο τα πλούσια κράτη του πλανήτη να δέχονταν λιγότερο εξειδικευμένους μετανάστες –αλλά έστω και υπό αυτές τις συνθήκες η πολιτική τους θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι ξεκάθαρη ώστε αυτοί θα πήγαιναν με τα μάτια ανοιχτά. Ίσως να μετανάστευαν και πάλι για χάρη των παιδιών τους έστω κι αν γνωρίζουν ότι τα ταλέντα τους θα χαραμιστούν.

Επίσης δεν είναι λογικό να ξοδεύουν οι πλούσιες χώρες τεράστια κονδύλια για να κρατήσουν έξω από τα σύνορά τους τους ανειδίκευτους μετανάστες που θα έκαναν πρόθυμα τις «κατώτερες» δουλειές και από την άλλη να εξερευνούν τον πλανήτη για πτυχιούχους υψηλής εξειδίκευσης που θα καταντήσουν τελικά να τις κάνουν παρά τη θέλησή τους.

* Ο PHILLIPE LEGRAIN είναι ένας Βρετανός οικονομολόγος και συγγραφέας. Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα από το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο: Immigrants: Your Country Needs Them, Little Brow, 2007.
Μετάφραση-απόδοση: Θεοπίστη Καβακοπούλου

Το οικονομικό όφελος από την ελεύθερη μετανάστευση θα μπορούσε να φτάσει στο ύψος των 42 τρισεκατομμύρια ευρώ!

Οι μετανάστες δεν μας παίρνουν τις δουλειές, αντιθέτως γενικά οι μετανάστες δημιουργούν καινούριες δουλειές για το ντόπιο πληθυσμό. Το πρόβλημα όμως με τους μετανάστες είναι ότι, ενώ οι δουλειές που παίρνουν είναι ορατές, οι δουλειές που δημιουργούν για τους άλλους είναι συνήθως αόρατες…

Η μετανάστευση είναι πολύ ακριβή και επικίνδυνη και κανείς δεν πληρώνει για να μεταναστεύσει σε μια πλούσια χώρα και να ζει με τα χαμηλά επιδόματα της πρόνοιας, όταν μπορεί να κερδίζει πολύ περισσότερα δουλεύοντας.

http://zenithmag.wordpress.com/2011/01/27/457/